W latach 90. XX wieku w Holandii opracowano innowacyjny program edukacyjny o nazwie Friendship Enhancement Programme (FEP), którego celem było zmniejszenie samotności wśród starszych kobiet. Program, opracowany przez Nan Stevens, miał na celu wzmocnienie pozycji uczestniczek poprzez pomoc w określeniu ich potrzeb, pragnień i oczekiwań wobec przyjaźni (Stevens, 2001).

Program zachęcał kobiety do przeanalizowania swoich sieci relacji, żeby zidentyfikować obecne i potencjalne przyjaźnie, wyznaczyć cele dotyczące wzmocnienia istniejących relacji lub nawiązania nowych oraz opracować strategie osiągnięcia tych celów. Na przestrzeni 12 sesji bezpośrednich w ramach programu zgłębiano różne aspekty przyjaźni, takie jak różnorodność i wartość różnych rodzajów przyjaźni, wczesne doświadczenia oraz oczekiwania, które kształtują sposób nawiązywania przyjaźni (Stevens, 2001).

Ponadto uczestniczki były przeprowadzane przez proces rozpoznawania i analizy swoich sieci społecznych oraz doskonalenia umiejętności nawiązywania i utrzymywania indywidualnych przyjaźni, a także budowania szerszej sieci znaczących relacji. To holistyczne podejście miało na celu wyposażenie starszych kobiet w narzędzia pozwalające wzbogacić ich życie społeczne i skutecznie zwalczać poczucie izolacji (Stevens, 2001).

Później program FEP został dostosowany do formatu online jako 6-tygodniowy kurs przeznaczony dla mężczyzn i kobiet w wieku 50 lat i starszych, zachowując swój główny cel, jakim jest ograniczanie samotności poprzez praktyczne strategie. W tej zaktualizowanej wersji Nan Stevens i Tamara Bouwman skupiły się na trzech kluczowych strategiach radzenia sobie z samotnością, które uczestnicy ćwiczą podczas programu: rozwijaniu sieci kontaktów, dostosowywaniu osobistych standardów oraz zmniejszaniu znaczenia luki między rzeczywistymi a pożądanymi relacjami (Bouwman i in., 2017).

Rozwijanie sieci kontaktów zachęca uczestników do aktywnego utrzymywania istniejących przyjaźni, przy jednoczesnym nawiązywaniu nowych znajomości. Podkreśla znaczenie interakcji społecznych jako proaktywnego sposobu walki z samotnością. Dostosowywanie osobistych standardów jest szczególnie pomocne, gdy nie można zmienić źródła samotności. Uczestnicy są zachęcani do dostosowywania własnych oczekiwań, celów lub norm dotyczących relacji. Zmniejszenie znaczenia rozbieżności jest szczególnie ważne w przypadkach dłużej utrzymującej się samotności, ponieważ pomaga uczestnikom odwrócić uwagę od rozbieżności między ich obecną a pożądaną sytuacją społeczną. Chociaż uczucie samotności może nie zostać całkowicie wyeliminowane, jego znaczenie maleje, co pozwala skupić się na innych aspektach życia (Bouwman i in., 2017).

Program FRIEND ma na celu połączenie obu podejść w celu stworzenia bardziej kompleksowej strategii dostosowanej do realiów różnych krajów partnerskich. W kolejnych podrozdziałach przedstawiono profil beneficjentów programu FRIEND oraz jego strukturę.