In de jaren negentig werd in Nederland een innovatief educatief programma ontwikkeld, het Friendship Enhancement Programme (FEP), dat specifiek gericht was op het verminderen van eenzaamheid onder oudere vrouwen. Het programma, bedacht door Nan Stevens, had tot doel deelnemers te empoweren door hen te helpen hun behoeften, wensen en verwachtingen met betrekking tot vriendschappen te verduidelijken (Stevens, 2001).

Het programma moedigde vrouwen aan om hun bestaande relatienetwerken te analyseren om zowel huidige als potentiële vriendschappen in kaart te brengen, doelen te stellen voor het versterken van bestaande relaties of het aangaan van nieuwe relaties, en strategieën te ontwikkelen om deze doelen te bereiken. Gedurende de 12 persoonlijke sessies werden verschillende aspecten van vriendschappen onderzocht, zoals de diversiteit en waarde van verschillende soorten vriendschappen, vroege ervaringen en verwachtingen die bepalend zijn voor het ontstaan van vriendschappen (Stevens, 2001).

Daarnaast werden de deelnemers begeleid bij het herkennen en begrijpen van hun sociale netwerken en bij het verbeteren van hun vaardigheden in het opbouwen en onderhouden van individuele vriendschappen, evenals bij het bevorderen van een breder netwerk van betekenisvolle contacten. Deze holistische aanpak had tot doel oudere vrouwen de middelen te geven om hun sociale leven te verrijken en gevoelens van isolatie effectief te bestrijden (Stevens, 2001).

Later werd het FEP aangepast tot een online cursus van zes weken voor mannen en vrouwen van 50 jaar en ouder, met behoud van de kerndoelstelling om eenzaamheid te verminderen door middel van praktische strategieën. In deze bijgewerkte versie concentreerden Nan Stevens en Tamara Bouwman zich op drie belangrijke strategieën om met eenzaamheid om te gaan, die de deelnemers tijdens het programma in praktijk brengen: netwerkontwikkeling, aanpassing van persoonlijke normen en het verminderen van het belang van de kloof tussen werkelijke en gewenste relaties (Bouwman et al., 2017).

Netwerkontwikkeling moedigt deelnemers aan om bestaande vriendschappen actief te onderhouden en tegelijkertijd nieuwe contacten te leggen. Het benadrukt het belang van sociale interactie als een proactieve manier om eenzaamheid tegen te gaan. Het aanpassen van persoonlijke normen is vooral nuttig wanneer de oorzaak van eenzaamheid niet kan worden veranderd. Deelnemers worden begeleid bij het bijstellen van hun eigen verwachtingen, doelen of normen met betrekking tot relaties. Het verminderen van het belang van de discrepantie is vooral belangrijk in gevallen waarin eenzaamheid aanhoudt, omdat het deelnemers helpt hun aandacht te verleggen van de kloof tussen hun huidige en gewenste sociale situatie. Hoewel het gevoel van eenzaamheid misschien niet verdwijnt, wordt het belang ervan verminderd, waardoor individuen zich kunnen concentreren op andere aspecten van hun leven (Bouwman et al., 2017).

Het FRIEND-programma heeft tot doel beide benaderingen te combineren om een meer omvattende strategie te ontwikkelen die is afgestemd op de realiteit van de verschillende partnerlanden. In de volgende subparagrafen worden het profiel van de begunstigden en de structuur van het FRIEND-programma beschreven.